حمایت دانشگاه تبریز از استارتاپ‌ها و شتاب‌دهنده‌ها / صنایع فقط زمان تحریم به یاد دانشگاه می‌افتند!

گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، مهدیه حسینی نسب؛* امروزه نقش شرکت‌های نوپا یا استارتاپ‌ها در توسعه اقتصاد دانش بنیان بر هیچ کـس پوشـیده نیسـت و با توجه به همین موضوع یکی از اقداماتی که به نظر می‌رسد باید مورد توجه قرار گیرد، حمایت از این شرکت‌ها است. صـاحبان ایده‌های جدید در ابتدای راه، برای راه اندازی کسب و کار جدید نیاز به حمایت هـای مـالی، آموزشـی، مشـاوره‌ای و ... دارند و اینجاست که در دنیای امروز نقش شتابدهنده‌ها پررنگ‌تر از گذشته شده است.

شتاب دهنده‌ها شرکت‌هایی هستند که در ایده‌های جدید سرمایه گذاری می‌کنند. آن‌ها به صاحبان ایده‌ها کمک می‌کنند تا بتوانند تعریفی صحیح و نمونه اولیه مناسبی از کالا و یا خدماتی که قصد نوآوری در آن صنعت را دارند، ارائه دهند.

 

 

در این راستا، با اصغرعسگری، معاون پژوهشی دانشگاه تبریز در مورد فعالیت‌های مرکز رشد دانشگاه به گفتگو نشستیم.

 

هم اکنون یکی از بزرگترین شرکت‌های کشور که به عنوان شتاب دهنده بتواند به مرکز رشد ما کمک کند، شرکت تراکتورسازی ایران است. در این مرکز یک دفتری به آن‌ها اختصاص داده شده که نیاز‌های خود را و ارتباطاتی که با دانشگاه دارند، از این طریق پیگیری می‌کنند. در این راستا، شرکت‌های بزرگ صنایع غذایی مانند شرکت شیرین عسل ارتباط با صنعت دفتری به عنوان شتاب دهنده در مرکز رشد دانشگاه مستقر دارند و ما ارتباطات موادغذایی را با آن‌ها انجام می‌دهیم. در این راستا، در حال رایزنی برای ایجاد پارک‌های تخصصی بخصوص در حوزه کشاورزی و قطعات با توجه به اینکه استان جزو قطب‌های تولید قطعات و خدمات ماشین آلات هستیم.

 

در حال حاضر ۱۳ شرکت دانش بنیان در مرکز رشد مشغول هستند که در زمینه فروش محصولات و اشتغالزایی که برای دانشگاه ایجاد کردند، ارتباطات خیلی خوبی داریم. یکی از دستاورد‌های بزرگی که این شرکت‌ها به دست آوردند بحث تصفیه آب و پساب که خیلی خوب کار شده و می‌توان گفت که در ایران شاید حتی در دنیا کار این شرکت‌ها بی نظیر است.

 

امکانات دانشگاه محدود است و سعی کردیم فضای مناسب کاری در اختیار این شرکت‌ها قرار دهیم. این مکان داخل دانشگاه است تا اساتید و دانشجویان راحت‌تر به مرکز دسترسی داشته باشند، بزرگترین امکاناتی که در اختیار آن‌ها گذاشته ایم همان دفتر و محل کار است؛ چون بعضی از شرکت‌های ما فضا برای بخش کارگاهی هم دارند؛ یعنی طوری که ساختمان آن واحدی که می‌گوییم دو طبقه است یک قسمت کارگاه یک قسمت دفتر کاری. در کنار این‌ها هم مقدار کمک‌های مالی انجام می‌شود، ولی بیشتر از آن ارتباط دادن با شرکت‌های صنایع بزرگ و سازمان‌هاست؛ چرا که وقتی دانشگاه این شرکت‌ها را تایید می‌کند معمولا پذیرش آن‌ها از طرف سازمان‌ها و صنایع راحت‌تر است؛ بنابراین شرکت‌هایی که به یک نتیجه و محصولی رسیدند و مورد اعتماد و تایید ما هستند ما آن‌ها را رسما به شرکت‌های کشور معرفی می‌کنیم.

وزارت علوم قانونی دارد که اگر هیئت علمی دانشگاه سه سال پشت سر هم نتواند پا بگیرد، معمولا به آن‌ها رکود علمی می‌زنند؛ بعد از حکم رکود علمی، اگر اساتید عضو هیئت علمی رسمی بودند، پیمانی می‌شوند. برای اینکه اساتید پایه بگیرند معمولا یک سری فعالیت‌های علمی باید داشته باشند؛ بنابراین چه در دانشگاه ما یا در دانشگاه‌های دیگر باید یک سری حداقل‌های کار‌های علمی را داشته باشند، طبیعتا آن کسانی که این فعالیت‌های علمی را نداشته باشند، طبق قانون با آن‌ها رفتار می‌شود و این به نوعی تبدیل از رسمی به پیمانی از پیمانی به اخراج این‌ها جزو قوانین است که دانشگاه باید عمل کنند.

مقالاتی که در دانشگاه چاپ می‌شود بخصوص مقالاتی که در ژورنال‌های بین المللی چاپ می‌شود که می‌تواند داخلی یا خارجی باشد ژورنال‌های بین المللی معمولا ۴ قسمت است؛ چارک اول دوم و سوم که سه چارک اول با کیفیت‌ترین مقاله است. دانشگاه تبریز در این سه سال تعداد مقالاتی که در چارک اول نشریات بین المللی چاپ کرده یک رشد نمایی افزایشی دارد که این رشد در مقایسه با دانشگاه‌های دیگر بی نظیر است نه کم نظیر؛ روند چاپ مقالات کیفی دانشگاه تبریز در این چند سال اخیر فوق العاده خوب است.

دانشگاه در ارتباط با صنعت رشد داشته ولی هنوز به ایده آل ما نرسیده و آن هم دو عامل دارد؛ یکی شاید برگردد به خود دانشگاه که به هر حال همکاران باید به سمت صنایع بیایند و تعداد پروپوزال را زیاد کنند و یکی هم که برمی گردد به صنایع که صنایع ما فقط موقعی که تحریم‌ها پررنگ می‌شوند، به سمت دانشگاه می‌آیند.

صاحبان صنایع باید بدانند فعالیت‌های علمی یک کار‌های بلندمدت هست امروز اگر از ما بخواهند چیزی را درست کنیم این امکان پذیر نیست، چون این کار باید به صورت علمی انجام شود و بر بروی آن رویش پژوهش و نمونه آزمایشگاهی درست شود بعد از آن به سمت تولید انبوه و وارد بازار شود در صورتی که متاسفانه خیلی از صنایع ما آن موقعی که تحریمی نیست اصلا دانشگاه‌ها را نمی‌شناسند.

موقعی که تحریم‌ها پررنگ می‌شوند در عرض سه ماه می‌گویند فلان دستگاه را لازم داریم و دانشگاه نمی‌تواند آن را آماده کند در صورتی که این جوری نیست R&D صنایع باید با دانشگاه‌ها ارتباط مستقیم داشته باشند آینده نیاز خود را در همان دانشگاه و با هزینه کمتر بتوانند برنامه ریزی کنند متاسفانه این روند ارتباط صنعت و دانشگاه بیشترین مشکل از همین جا ظاهر می‌شود.

زمانی که با برجام یک سری تحریم‌ها کم شد، صاحبان صنایع به سمت محصولات خارجی رفتند، اما اکنون که تحریم‌های جدید آغاز شده است به سمت دانشگاه‌ها آمده اند؛ این حالت سرد و گرم کردن هم هیئت علمی را نا امید می‌کند و هم اینکه فرصت لازم و کافی در اختیار هیئت علمی قرار نمی‌دهد تا روی موضوعی کامل کار کنند و بتوانند محصولی که نیاز جامعه و صنعت هست را تولید کنند.